نتایج تحقیق

از مباحث گذشته نتایج ذیل به دست مى‏آید:

1. ماده­ی (ن ف س) در تمام شاخه­های زبان سامی وجود دارد. ساختار آن در این زبان­ها کمترین تغییر را داشته است. نفس­کشیدن و حیات از معانی اولی این ماده است که به مرور زمان توسعه­ی معنایی داشته است.
2. معانی واژه­ی نفس در شاخه­های شمالی شرقی و غربی سامی به معنای استراحت کردن، نفس کشیدن، حیات، روح، ذات، رغبت، خون، شخص و قبر است و در شاخه­های جنوبی سامی علاوه بر معانی فوق به معنای وزیدن، پاکیزگی، نزاع و منافسه نیز آمده­است. نفس به معنای ذات خداوند برترین معنایی است که فقط قرآن به کار برده ­است. البته به صورت ضمیر انعکاسی در عهد عتیق برای خداوند نیز ذکر شده بود.
3. واژه نفس در معنای استراحت کردن در عهد عتیق کاربرد بیشتری نسبت به عهد جدید دارد در حالی که این معنا در قرآن نیامده­است. از آن جایی که در عهد عتیق چند جا استراحت کردن را به خدا نسبت داده­است این مفهوم در الهیات مسیحی و اسلام جایگاهی ندارد لذا می­ببینم در عهد جدید بسیار کم به کار رفته و آن هم نه در نسبت دادن به خدا، درحالی که در قرآن مطلقا این واژه به کار نرفته است. از سوی دیگر می­بینیم اعراب برای استراحت­کردن از واژگانی دیگر استفاده کرده­اند و شاهد آن فقدان این معنا برای این واژه در شعر جاهلی است.
4. این واژه در معنای روح در هر سه کتاب آمده­است. در برخی مواضع فقط به معنای روح است و در موارد دیگر با مضاف الیه. مشخص است ادبیات دینی با این واژه آشنا بوده است حتی در عهد عتیق بسیاری از جاها نفس مترادف روح قرار گرفته­است و بالعکس که برخی از مفسران قرآن نیز نفس را با روح در برخی آیات مترادف دانسته اند. با بررسی که صورت گرفت این واژه با توجه به اینکه در عهد عتیق به معنای روح آمده­است اما در جایی دیده نشد به عنوان اسم حضرت عیسی آمده باشد ضمن اینکه این واژه به عنوان اسم فرزند حضرت اسماعیل و یعقوب در عهد عتیق آمده است.
5. درزبان عبری، عربی و عهد عتیق و قرآن معنای رغبت و آرزو برای واژه نفس بیان شده­است، در حالی‌که این معنا در فرهنگ­های سریانی آمده ولی در عهد جدید نمی­بینیم. این مفهوم در قرآن و عهد عتیق به نوعی به حالت مختلف نفس اشاره دارد که قرآن از آن به نفس اماره و لوامه اشاره کرده ولی در تورات به ویژگی‌های نفس از جمله آرزو و انزجار اشاره شده که می تواند بر نفس لوامه و اماره مطابقت داشته باشد.
6. این واژه در مفهوم ضمایر انعکاسی در تمامی اشکال در هر سه کتاب مقدس آمده­است و جالب این‌که بیشترین کاربرد را در هر سه کتاب دارد. نکته قابل توجه اینکه در عهد عتیق در شکل ضمایر فاعلی، مفعولی و انعکاسی ظاهر شده­است در حالی که در عهد جدید در شکل ضمایر مفعولی و انعکاسی و در قرآن فقط به صورت انعکاسی و تأکیدی آمده­است. این نشانگر تطور و تحول معنایی واژه را در گستره زمان می‌رساند.
7. به معنای شخص به صورت مفرد و جمع در هر سه کتاب آمده است و این حاکی از آن است که در بین سامی زبانان این مفهوم معمول و رایج بوده است و کتب مقدسشان هم از آن استفاده کرده­است.