پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 25 |
| تعداد شماره‌ها | 932 |
| تعداد مقالات | 7,654 |
| تعداد مشاهده مقاله | 12,496,907 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 8,887,434 |
رده‌شناسی ساخت شرطی در زبان فارسی‌نو | ||
| زبان پژوهی | ||
| مقاله 9، دوره 12، شماره 36، آذر 1399، صفحه 187-212 اصل مقاله (689.66 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22051/jlr.2019.24616.1658 | ||
| نویسندگان | ||
| سیده عاطفه بقایی* 1؛ مهرداد نغزگوی‌کهن2 | ||
| 1دکترای تخصصی زبان‌شناسی، گروه زبان‌شناسی، دانش‌آموختۀ دانشگاه بوعلی سینا | ||
| 2دکترای تخصصی زبان‌شناسی، دانشیار گروه زبان‌شناسی، هیأت علمی دانشگاه بوعلی سینا | ||
| چکیده | ||
| طبقه‌بندیِ انواعِ ساختِ شرطی در زبان‌های گوناگون از جنبة معنایی، نحوی، صوری، رده‌شناختی و موارد مشابه انجام گرفته‌است. در این مقاله، به بررسی انواع ساختِ شرطی در زبان فارسی‌نو، بر اساس رده‌شناسی دکلرک و رید (Declerck & Reed, 2001) پرداختیم. بر پایة این رده‌شناسی معنایی، جهانِ ممکنِ بندِ شرط، به دو دستۀ حقیقی و نظری گروه‌بندی می‌شود. جهانِ ممکنِ نظری، می‌تواند خنثی یا غیرخنثی باشد و غیرخنثی، به چهار گونة بسته، باز، غیرِ قطعی و ضدِ حقیقی دسته‌بندی می‌شود. در این پژوهش، جمله‌های شرطی برگرفته از 110 کتاب، از قرن‌های چهارم تا چهاردهم هجری قمری مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیلِ جمله‌هایِ شرطی زبان فارسیِ نو نشان داد که کاربرد ساخت شرطی در قرن‌های متقدم نسبت به قرن‌های متأخر بسیار بیشتر بوده‌است. همچنین، جمله‌های شرطی این زبان، مشتمل بر گونه‌های حقیقی، خنثی، بسته، باز، غیرِ قطعی و ضدِ حقیقی هستند و جمله‌های شرطی از نوع باز، بالاترین فراوانی رخ‌داد را دارند. بنابراین، ساخت شرطیِ زبان فارسیِ نو با رده‌شناسی موردِ اشاره همخوانی دارد. بالاتر بودن فراوانی رخ‌داد جهانِ ممکن دوباره از آن‌جا ناشی می‌شود که در این جهانِ ممکن، موقعیتی فرضی که احتمال وقوع دارد، در نظر گرفته می‌شود و قطعیتی دربارۀ وقوع آن وجود ندارد. این تعبیر با کارکرد ساخت شرطی بیشترین همخوانی را دارد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| رده‌شناسی؛ ساخت شرطی؛ شرطی باز؛ بسامد؛ زبان فارسیِ نو | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Typology of conditional construction in New Persian language | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Seyede Atefe Baghaei1؛ Mehrdad Naghzguy Kohan2 | ||
| 1PhD in Linguistics, Department of Linguistics, graduated from Bu Ali Sina University | ||
| 2PhD in Linguistics, Associate Professor, Department of Linguistics, Faculty of Bu Ali Sina University | ||
| چکیده [English] | ||
| There are conditional sentences in all languages. A conditional sentence consists of two main and subordinate clauses that are apodosis and protasis clauses respectively. In this study, due to the importance of conditional constructions and the lack of typological classification of these structures in Persian language, we have studied the typology of conditional constructions in New Persian language. Theoretical concepts In this study, we will examine conditional sentences of New Persian language, based on the theoretical framework of Declerck and Reed (2001). In this semantic theoretical framework, conditional sentences can be classified in different types according to the possible worlds of protasis clause. In this typology possible world of protasis clause can be factual or theoretical. If the possible world is theoretical, it can be neutral or non-neutral, and if it is non-neutral, it can be one of the four types of closed, open, tentative, and counterfactual. In diagram 1, this typology is shown: Diagram 1: Typology of possible worlds In factual protasis conditional the situation of protasis clause is interpreted as a fact, which forms part of the real world that can be occurred truly (Declerck & Reed, 2001, p. 65-66). The following sentence is a factual one: 1. If I had a problem, I always went to my grandmother. In a conditional sentence that refers to the theoretical world, if there is no relation with the real world, it will be neutral. The speaker who uses the neutral conditional has no presupposition or assumption about the likelihood of a theoretical world and the real world. The following sentence is a neutral one: 2. If a woman has a history of cancer in her family, she should be examined each year. On the other hand, if the speaker uses the non-neutral theoretical protasis, there is a presupposition about the likelihood of theoretical and real world. Given the degree of this probability, there are four types of non-neutral theoretical conditionals. In these types the presupposition of protasis clause with real world can be one of the true, probably true, unlikely, and false ones. These are called closed, open, tentative, and counterfactual respectively (ibid, p. 67-72). In the closed conditional the speaker assumes that the situation of the protasis clause in the real world is true. The following sentence is a closed one: 3. If you know something about this, tell me. If there is not a certain correspondence between protasis’s possible world and the real world, then the possible world would be open. In this type of conditional sentences there is no certainty, no probability or doubt about corresponding between real world and possible world. The following sentence is an open conditional sentence (Ibid, p. 91-93): 4. If the train is late, we will miss our appointment. In the tentative possible world, the accommodation of the protais’s possible world and real world is impossible but it is not improbable. In fact, in this conditional sentence, it is more likely that the situation of the protasis clause in the real world is false (ibid.,p. 93-98). The following sentence is a tentative one: 5. If he resigned, I would be happy. Finally, the conditional sentence in which there is an assumption that the protasis’s theoretical world is contrary with factuality and which is completely different from the real world is the counterfactual conditional (Declerck & Reed, 2001, p. 99). The following sentence is a counterfactual one: 6. I would never have gone with them if I were you. According to the research objectives, the authors have selected the data needed for the research from the written texts of New Persian language produced from the 4th to the 14th century AH. In each of these centuries, ten books from different authors were selected. Then, from each of the selected books, randomly an approximate number of 5000 words was examined and conditional constructions were collected in the aforementioned corpus of each book. Therefore, 110 books from 11 centuries and approximately 50,000 words from each century were examined. Finally, it can be said that the present study consists of an approximate number of 556072 words and 3045 pages. In other words, 50552 words and 277 pages have been examined from each century. Then we examined all the 3648 conditional sentences that were extracted from the corpus and then, we determined the type of conditional construction of each conditional sentence based on the theoretical framework. We indicated that the conditional construction of the New Persian language can be adapted to the typology of Declerck and Reed (2001). Therefore, there are factual, neutral, closed, open, tentative, and counterfactual conditional types in New Persian language. By examining the frequency of occurrence of conditional sentences in the 4th to 11th century AH, we concluded that the use of conditional constructions in the early centuries was much higher than the later centuries, and there was a steady decline down to the 10th century. By examining the frequency of possible worlds in conditional sentences in the 4th to 14th centuries, we concluded that the highest frequency of occurrence of possible worlds belongs to the open possible world and subsequently the neutral, closed and factual possible worlds have a high frequency. The reason for the higher frequency of open possible world is the higher iconicity of this conditional construction. In this construction the speaker considers the hypothetical position that is likely to occur. This situation by constructing the concept of a conditional term that expresses a hypothetical position has the highest degree of similarity and therefore has the highest iconicity. By increasing the iconicity of a construction that can be a criterion in the rising of the frequency of a construction, the frequency of the conditional sentence with the open possible world is increased, and this result is due to the ease in the processing of such sentences. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Typology, Conditional Construction, Open Conditional, Frequency, New Persian Language | ||
|
سایر فایل های مرتبط با مقاله
|
||
| مراجع | ||
|
ابوالقاسمی، محسن. (1375). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت. اته، هرمان. (1356). تاریخ ادبیات فارسی. ترجمۀ صادق رضا زاده شفق. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب. احمدزاده، حبیب. (1386). شطرنج با ماشین قیامت. تهران: سوره مهر. اخوینی بخاری، احمد. (1344). هدایه المتعلمین فی الطب. به کوشش جلال متینی. مشهد: انتشارات دانشگاه مشهد. ارانسکی، یوسیف. (1386). زبان‌های ایرانی. ترجمۀ علی اشرف صادقی. تهران: سخن. آملی، اولیاالله. (1348). تاریخ رویان. تصحیحِ منوچهر ستوده. تهران: بنیاد فرهنگ ایران. برون، ادوارد. (1335). تاریخ ادبی ایران. ترجمۀ علی پاشا صالح. ج 1، 2، 3 و 4. تهران: کتابخانۀ ابن‌سینا. بقایی، سیده عاطفه و مهرداد نغزگوی‌کهن (1399). «جهان‌های ممکن ساخت شرطی در زبان فارسی معاصر». جستارهای زبانی. دورة 11. شمارة 2. صص 315-336. بلعمی، ابوعلی محمد. (1353). تاریخ بلعمی. به کوشش محمد پروین گنابادی. ج 1. تهران: تابش. بهار، محمدتقی، جلال‌الدین همایی، بدیع‌الزمان فروزانفر، رشید یاسمی و عبدالعظیم قریب. (1350). دستور زبان فارسی پنج استاد. ج 1 و 2. تهران: کتابفروشی مرکزی. بی‌نا. (1349). تفسیر قرآن کمبریج. تصحیحِ جلال متینی. تهران: بنیاد فرهنگ ایران. بی‌نا. (1351). بخشی از تفسیری کهن. تصحیحِ محمد روشن. تهران: بنیاد فرهنگ ایران. بی‌نا. (1362). حدود العالم من المشرق الی المغرب. به کوشش منوچهر ستوده. تهران: کتابخانۀ طهوری. بیهقی، ابوالفضل. (1356). تاریخ بیهقی. تصحیحِ علی اکبر فیاض. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد. خرقانی، شیخ ابوالحسن. (1354). نورالعلوم. تهران: کتابخانۀ طهوری. زاکانی، عبید. (1342). کلیات عبید زاکانی. به کوشش پرویز اتابکی. تهران: کتابفروشی زوار. شهری، جعفر. (1347). شکر تلخ. تهران: ظهیرالاسلام. صفا، ذبیح الله. (1369). تاریخ ادبیات در ایران. ج 1، 2، 3، 4 و 5. تهران: فردوس. صفوی، سام میرزا. (1314). تحفۀ سامی. تصحیحِ وحید دستگردی. تهران: ارمغان. قبادیانی مروزی، ناصرخسرو. (1335). سفرنامه. به کوشش محمد دبیر سیاقی. تهران: کتابفروشی زوار. کشاورز، کریم. (1371). هزار سال نثر پارسی. ج 1، 2 و 3. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی. ماهوتیان، شهرزاد. (1378). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده‌شناسی. ترجمۀ مهدی سمائی. تهران: نشر مرکز. مستملی بخاری، عبدالله. (1363). شرح التعرف لمذهب التصوف. تصحیحِ محمد روشن. تهران: اساطیر. مولانا جلال الدین بلخی، محمد. (1356). مکتوبات. تصحیحِ احمد رمزی. اسلامبول: ثبات. ناتل خانلری، پرویز. (1355). دستور زبان فارسی. تهران: بابک. وحیدیان کامیار، تقی. (1364). «جمله‌های شرطی در زبان فارسی»، زبان‌شناسی. سال 2. شمارۀ 2. صص 43- 56. هروی، علی. (1346). الابنیه عن حقایق الادویه. تصحیحِ احمد بهمنیار. تهران: دانشگاه تهران. Abolghasemi, M. (1996). A short historical grammar of the Persian language. Tehran: SAMT [In Persian]. Ahmadzadeh, H. (2008). Chess with the Doomsday machine. Tehran: Soore Mehr [In Persian]. Akhawyni Bokhāri, A. (1966). Hidayat al-Muta'allemin Fi al-Tibb. (J. Matini, Ed.). Mashhad: Ferdowsi University Publication [In Persian]. Āmoli, A. (1970). Tārikh-i Ruyan. (M. Sotoudeh, Ed.). Tehran: Iranian Culture Foundation [In Persian]. Athanasiadou, A., & Dirven, R. (1997). Conditionality, hypotheticality, counterfactuality. In A. Athanasiadou & R. Dirven (Eds.) On Conditionals again (pp. 61-96.) Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins. Baghaei, S. A., & Naghzguy Kohan, M. (2020). Possible worlds of conditional construction in contemporary Persian language. language. Language Related Research. 11 (2), 315-336 [In Persian]. Bahar, M. T., Homaei, J., Forouzanfar, B., Yasemi, R. & Qarib, A. A. (1972). Dastoor-e Zaban-e Farsi-e Panj Ustad. Tehran: Central library [In Persian]. Balami, M. (1975). Tārikh-i Balami. (M. Bahār, Ed.). Tehran: Tābeš [In Persian]. Bayhaqi, A. (1978). Tārikh-I Bayhaqi. (A. Fayyāz, Ed.). Mashhad: Ferdowsi University Publication. [In Persian]. Browne, E. (1957). A literary history of Persia. (A. P. Saleh. Trans). Tehran: Library-Ibn-Sina [In Persian]. Creswell, J. W. (2014). Research design: qualitative, quantitative, and mixed methods approaches (4nd ed). Thousand Oaks, California: SAGE. Dancygier, B., & Mioduszewska, E. (1984). Semanto-pragmatic classification of conditionals. Studie Anglica Posnaniensia, 17, 121-133. Declerck, R., & Reed, S. (2001). Conditionals: a comprehensive empirical analysis. E. C. Traugott & B. Kortmann (Eds.). Berlin. New York: Mouton de Gruyter. Ethe. C. H. (1978). History of Persian Literary. (S. Rezazade Shafagh, Trans.). Tehran: Bungahe Tarjome va Nashre Ketab publications. [In Persian]. Fintel, K. V. (2011). Conditionals. In K. Heusinger & C. Maienborn & P. Portner (Eds.) Semantics: An International Handbook of Meaning (Vol 2.). Berlin/ Boston: de Gruyter Mouton. Heravi, A. (1968). Al-abniya an haqāyeq al-adviya. (A. Bahmanyār, Ed.). Tehran: Tehran University Publication. Keshavarz, K. (1993). Thousand years of Persian prose. (Vol 1, 2, & 3). Tehran: Elmi-va-Farhangi Publications. [In Persian]. Kharaqāni, A. (1976). Nūr al-ʿUlūm. Tehran: Tahuri Library Publication [In Persian]. Leech, G. (1971). Meaning and the English verb. London: Longman. Mahootian, Sh. (1999). Persian: descriptive grammars. (M. Samayi, Trans.) Tehran: Markaz publications [In Persian]. Mawlānā Jalāl ad-Din Balkhi, M. (1978). Makātib. (A. Ramzi, Ed.). Istanbul: Sobāt Publication [In Persian]. Murcia, C. M., & Freeman, L. D. (1999). The Grammar Book: an ESL/EFL Teacher’s course (2nd ed). New York: Heinle and Heinle. Mustamli Bukhari, A. (1985). Sharh-al Taarruf le-mazhab-al tasawof. (M. Rowshan, Ed.). Tehran: Asātir Publication. [In Persian]. Natel-Khanlari, P. (1977). Persian language grammar. Tehran: Babak [In Persian]. Oranski, J. M. (2008). Iranian Languages. Trans. Ali Ashraf Sadeghi. Tehran: Sokhan [In Persian]. [n. n] (1973). A fragment of an old exegesis. (M. Rowshan, Ed.). Tehran: Iranian Culture Foundation Publication [In Persian]. [n. n] (1984). Ḥudūd al-ʿĀlam min al-Mashriq ilá l-Maghrib. (M. Sotoudeh, Ed.). Tehran: Tahuri Library Publication. [In Persian]. [n.n] (1971). Cambridge’s Tafsir-e Quran. (J. Matini, Ed.). Tehran: Iranian Culture Foundation [In Persian]. Palmer, F. R. (2013). Modality and the English modals. NewYork & London: Routledge. Qubādiani Marvazi, N. (1957). The book of travels. (M. Dabir Siāghi, Ed.). Tehran: Zavār Library Publication [In Persian]. Safa, Z. (1991). A history of Iranian literature. Tehran: Ferdows Publications. [In Persian]. Safavi, S. (1936). Tohfeye Sāmi. (V. Dastgerdi, Ed.). Tehran: Armaqān. [In Persian]. Schachter, J. (1971). Presupposition and counterfactual conditional sentences (Ph.D. dissertation). University of California, Los Angeles, USA. Shahri, J. (1969). Bitter Sugar. Tehran: Zahir ol eslam Publication [In Persian]. Vahidiyan Kamyar, T. (1985). Conditional sentences in Persian language. Linguistics, 2 (2), 43-56. [In Persian]. Wierzbicka, A. (1997). Conditionals and counterfactuals: conceptual primitives and linguistic universals. In A. Athanasiadou & R. Dirven (Eds.), On Conditionals Again, (pp. 15-59), Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins. Zakani, U. (1964). Kulliyat e’ Ubayd Zakani. (P. Atābaki, Ed.). Tehran: Zavār Library Publication [In Persian]. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 551 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 291 |
||
