پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 25 |
| تعداد شماره‌ها | 932 |
| تعداد مقالات | 7,652 |
| تعداد مشاهده مقاله | 12,494,447 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 8,885,806 |
بررسی تأویل و سطوح مختلف آن در حدیقة سنایی | ||
| ادبیات عرفانی | ||
| مقاله 1، دوره 8، شماره 14، فروردین 1395، صفحه 33-64 اصل مقاله (733.36 K) | ||
| نوع مقاله: علمی- پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22051/jml.2017.12365.1223 | ||
| نویسندگان | ||
| پویان لاری زاده* 1؛ سید علی اصغر میرباقری فرد2 | ||
| 1دانشجوی دکتری ادبیات عرفانی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران | ||
| 2استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران | ||
| چکیده | ||
| تأویل از ویژگی‌های مشترک زبان قرآن و متون عرفانی است. در این مقاله با تمرکز بر تأویلات حدیقة سنایی، تقسیم‌بندی‌های متنوعی برای تأویل ارائه می‌گردد. تأویل‌های حدیقه را می‌توان در دو گروه کلی تأویل مستقیم و غیرمستقیم بررسی کرد. همچنین این تأویل‌ها با توجه به اقتضای حال مخاطب، گوینده و متن به سه نوع مخاطب‌محور، گوینده‌محور و متن‌محور تقسیم می‌شود. در بررسی سطح باطنی تأویل‌های حدیقه می‌توان دریافت گاه این سطوح، چندلایه و تودرتوست. به همین سبب از مبحثی با عنوان سطوح مختلف تأویل یاد می‌شود. تمثیل در حدیقه از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. سنایی بیشتر در قالب تأویل مستقیم، معنای باطنی (تأویلی) بسیاری از تمثیل‌های حدیقه را بیان کرده است اما گاه وسعت معنایی تمثیل به‌گونه‌ای است که خواننده نیز می‌تواند با توجه به اقتضای متن و حال خود سطوح دیگری از تأویل را ارائه کند. بررسی تأویلات حدیقه از منظر علم معانی و با توجه به مقتضای حال، همچنین بررسی سطوح مختلف تأویل از اهداف و نوآوری‌های این پژوهش است. تأویل آیات الهی، تأویل داستانهای پیامبران، احادیث و سخنان بزرگان، مفاهیم و اصطلاحات عرفانی، نکات اخلاقی، برجسته‌ترین موضوعات تأویلی در حدیقه است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| حدیقه؛ تأویل؛ انواع تأویل؛ بلاغت؛ اقتضای حال | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Exploring Interpretation and its Different Levels in Sanai’s Hadighah | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Pouyan Larizadeh1؛ Sayyed Ali Asghar Mir Bagheri Fard2 | ||
| 1Doctoral Candidate, Mystical Literature, University of Isfahan | ||
| 2Professor, Department of Persian Language and Literature, University of Isfahan | ||
| چکیده [English] | ||
| Abstract Interpretation is among common characteristics of mystical and Quranic texts. In this paper, various classifications for interpretation are presented through focusing on interpretations of Sanai’s famous work, Hadighah. Interpretations of Hadighah may be explored in two main groups of direct and indirect interpretations. Also, these interpretations are divided into three types of “audience based”, “author/speaker based”, and “context based” with regards to the mindset of audience, author, and context. In studying the inmost level of Hadighah’s interpretations, it can be realized that sometimes these levels are multilayer and nested. Hence, the topic of “different levels of interpretation” is referred to. Allegory is of great importance in Hadighah. Sanai has expressed the inmost (interpretative) meaning of many Hadighah allegories rather in the form of direct interpretation; however, sometimes the breadth of the meaning of allegory is in such a way that the reader can also express some other levels of interpretation with regards to the context and his or her mindset. The purpose and innovations of this research include exploring the interpretations of Hadighah from the perspective of semantics and with regards to the mindset; as well as exploring different levels of interpretation. Interpretation of Divine Verses; interpretation of the stories of Prophets; Hadith and quotes by important figures; mystical principles and terminology;and ethical insights, are the most outstanding interpretative topics in Hadighah. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Hadighah, Interpretation, types of interpretation, Rhetoric, Mindset | ||
| مراجع | ||
|
قرآن کریم.(1383).ترجمه حسین انصاری، نشراسوه. قم. آقاحسینی، حسین و محبوبه همتیان. (1394). نگاهی تحلیلی به علم بیان. سمت. تهران. ابن رشد. (1358). فصل المقال فی ما بین الحکمة و الشریعة من الاتصال. ترجمة جعفر سجادی. انجمن فلسفة ایرانی مطالعة فرهنگها. تهران. ابنفارس. (1414). مجمع اللغة. دارالفکر. بیروت. احمدی، بابک. (1380). ساختار و تأویل متن. چ هفتم. نشر مرکز. تهران. باخرزی، یحیی. (1345). اورادالاحباب و فصوص الاداب. به کوشش ایرج افشار. ج دوم. چ دوم. انتشارات دانشگاه تهران. تهران. پورنامداریان، تقی. (1386). رمز و داستانهای رمزی در ادب فارسی. چ ششم. علمی و فرهنگی. تهران. پورنامداریان، تقی (1390). «اقتضای حال زبان رمزی و تأویل شعر عرفانی». پژوهشنامة زبان و ادب فارسی (گوهر گویا). س 5. ش 3 (پیاپی 19). صص 1- 20. جلالیان، حبیبالله. (1372). تاریخ تفسیر قرآن کریم. انتشارات اسوه (وابسته به سازمان اوقاف و امور خیریه). بیجا. جواری، محمدحسین. (1386). «سیر نظریههای ادبی معطوف به خواننده در قرن بیستم». ادبپژوهی. ش 3. صص143- 176. خرمشاهی، بهاءالدین. (1376). قرآنپژوهی (هفتاد بحث و تحقیق قرآنی). چ سوم. انتشارات ناهید. تهران. دهخدا، علیاکبر. (1377). لغتنامة دهخدا. مؤسسة انتشارات و چاپ دانشگاه تهران. تهران. ذهبی، محمدحسین. (1396 هـ). التفسیر و المفسرون. ج اول. دار الاحیاء التراث العربی. بیروت. راغب اصفهانی، حسین بن محمد. بیتا. معجم مفردات الفاظ القرآن. تحقیق ندیم مرعشلی. المکتبۀ المرتضویۀ. بیجا. سنایی غزنوی. (1343). حدیقة الحقیقه و شریعة الحقیقه. تصحیح محمدتقی مدرس رضوی. دانشگاه تهران. تهران. سهروردی، ضیاءالدین. (1363). آداب المریدین. ترجمة محمد بن احمد شیرکان. تصحیح نجیب مایل هروی. انتشارات مولی. تهران. شعبانی، فرید. (1392). نقد هرمنوتیک در دیوان و حدیقةالحقیقه سنایی غزنوی. سفیر اردهال. تهران. طباطبایی، محمدحسین. (1366). تفسیر المیزان. ج 3. ترجمة عبدالکریم نیری بروجردی. چ سوم. بنیاد فکری علامه طباطبایی با همکاری مرکز نشر فرهنگی رجاء و مؤسسۀ انتشارات امیرکبیر. تهران. عمید زنجانی، عباسعلی. (1379). روش‌شناسی تفسیر قرآن مبانی و روشهای تفسیر قرآن. چ چهارم با تجدید نظر و اضافات. انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. تهران. فاضلی، فیروز، حسنی درگاه، حسین و عبدالله راز. (1391). «تحلیل دیدگاه هانری کربن در تأویل و رمز و نقش خیال در فهم متون حکمی اسلامی». دوفصلنامة تخصصی پژوهشهای میانرشتهای قرآن کریم. س 3. ش 1. صص 41- 54. فراهیدی، خلیل بن احمد. (1405). العین (الجزء الثامن). تحقیق مهدی المخزومی و ابراهیم السامرایی. دارالهجره. قم. فروزانفر، بدیعالزمان. (1386). شرح مثنوی شریف. ج اول. چ دوزادهم. انتشارات زوار. تهران. فولادی، علیرضا. (1389). زبان عرفان. سخن با همکاری انتشارات فراگفت. تهران. کبری، نجمالدین. (1390). آداب الصوفیه و السایر الحایر دو رسالۀ فارسی کهن در تصوف از نجمالدین کبری. به اهتمام مسعود قاسمی. انتشارات طهوری. تهران. کربن، هانری. (1373). تاریخ فلسفة اسلامی. ترجمة جواد طباطبایی. کویر. تهران. محمدی کلهسر، علیرضا. (1393). «نقش تأویل در زبان عرفان». پژوهشهای ادب عرفانی (گوهر گویا). س 8. ش 2 (پیاپی 27). صص 99- 122. ناصحیان، علیاصغر. (1381). «معنیشناسی تفسیر و تأویل». الهیات و حقوق. ش 4 و 5. صص 41- 68. ناصرخسرو. (1363). جامع الحکمتین. تصحیح هانری کربن و م. معین. بی‌نا. تهران. نصری، عبدالله. (1390). راز متن هرمنوتیک قرائتپذیری متن و منطق فهم دین. چ هفتم. سروش. تهران. هجویری، علی بن عثمان. (1390). کشفالمحجوب. تصحیح محمود عابدی. چ هفتم. سروش. تهران. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,561 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 965 |
||